Χωρίς έρωτα δεν υπάρχει η επιθυμία της ένωσης με τον άλλον. Η μαλθακότητα μιας σχέσης χωρίς έρωτα είναι ο τάφος της ζωτικότητας. Ο έρωτας είναι και πάθος? Σχεδόν πάντα. Το πάθος είναι η μια πλευρά του νομίσματος και η άλλη είναι η ένταση. Πόσο αντέχει κάποιος να μπαινοβγαίνει σε τρυκιμίες? Όσο αντέχει το σκαρί του. Μα σε θάλασσα που πνίγεται μπορείς να δημιουργήσεις με ψυχή ανθηρή? Η ξοδεύεσαι στο να μετράς κύματα ελπίζοντας οτι κάποτε θα ξεδιψάσεις με αλμυρο νερό? Όχι στην μοναξιά, αλλά όχι και στην τρέλα. Ναι στο ναρκοπέδιο του έρωτα, ναι στις πληγές του αλλά όχι στον παρανοικό φαύλο κύκλο μιας ψυχοφθόρας ματαίωσης. Ναι στην συνεξάρτηση, όχι στον εθισμό.
αυτο που συμβαίνει τώρα είναι η σχέση ως ναρκισσιστική διαταραχή- δεν σε αντέχω αν δεν κάνεις ό,τι επακριβώς επιθυμώ κι αφού δεν το κάνεις δεν μπαίνω καν στη σχέση
Αυτό δεν έρχεται σε σύγκρουση με το ότι θα πρέπει να ικανοποιούνται οι επιθυμίες και τα θέλω μας σε μια σχέση;Με την έννοια δηλ.οτι "αφηνομαστε" στον σύντροφό μας και το αντίστροφο.Ποια είναι η γνώμη σας,παρακαλώ;
Ή μπαίνω, τολμώ στον έρωτα και δεν μπορώ να αιστανθώ ευτυχισμένος αφού δεν μου δίνεις αυτό που ζητάω. Παρ'όλο που βιώνω τον έρωτα, βασανίζομαι σε ένα άλλο επίπεδο. Αφού "φημολογείται" οτι τις σχέσεις μας τις κάνουμε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας...
Εξάλλου, που αλλού υπάρχει η σύγκρουση εντός σχέσης παρά στο σημείο που δεν με ικανοποιείς? Τότε ο έρωτας γίνεται συγκρουσιακός (το χάνουμε-το βρίσκουμε) και ο διψασμένος δεν μπορεί να ξεδιψάσει..
Μεγάλωσα με τα Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου του Μπαρτ- "ο ερωτευμένος έχει εμπειρία της τρέλας" έγραφε. Ο κύκλος αυτός των ερωτικών σχέσεων έκλεισε. Μπορεί να ξανανιώσουμε έτσι μπορεί και όχι. Αυτή τη στιγμή νιώθω σαν αναχρονισμός μιλωντας για κάτι που δεν υπάρχει.
Ναι, εμπεριέχει τρέλα ο έρωτας. Και υπάρχει. Ο κύκλος αυτός άνοιξε για εμένα σε ώριμη ηλικία και ξεγελάστηκα οτι θα βιώσω τον "ενηλικιωμένο έρωτα". Μα δύο χρόνια μετά αμφιβάλω σθεναρά εαν υπάρχει ωριμος έρωτας! Ίσως είναι μόνο τρέλα. Πρώτα σε πετά στα σύννεφα και ύστερα σε γονατίζει. Μετουσιώνεται σε κάτι βιώσιμο? Δεν το γνωρίζω ακόμα αλλά το επιδιώκω!! Να είσαι καλά για την αλληλεπίδραση, ήταν ουσιαστική.
Το ίδιο ισχύει και ανάποδα- εμείς να προβάλουμε θέματά μας στον Άλλο. Η ουσία είναι ότι είτε έτσι ειτε αλλιώς θεωρούμε πια τις σχέσεις απαγορευμένη κι επικίνδυνη ζώνη.
Χωρίς έρωτα δεν υπάρχει η επιθυμία της ένωσης με τον άλλον. Η μαλθακότητα μιας σχέσης χωρίς έρωτα είναι ο τάφος της ζωτικότητας. Ο έρωτας είναι και πάθος? Σχεδόν πάντα. Το πάθος είναι η μια πλευρά του νομίσματος και η άλλη είναι η ένταση. Πόσο αντέχει κάποιος να μπαινοβγαίνει σε τρυκιμίες? Όσο αντέχει το σκαρί του. Μα σε θάλασσα που πνίγεται μπορείς να δημιουργήσεις με ψυχή ανθηρή? Η ξοδεύεσαι στο να μετράς κύματα ελπίζοντας οτι κάποτε θα ξεδιψάσεις με αλμυρο νερό? Όχι στην μοναξιά, αλλά όχι και στην τρέλα. Ναι στο ναρκοπέδιο του έρωτα, ναι στις πληγές του αλλά όχι στον παρανοικό φαύλο κύκλο μιας ψυχοφθόρας ματαίωσης. Ναι στην συνεξάρτηση, όχι στον εθισμό.
αυτο που συμβαίνει τώρα είναι η σχέση ως ναρκισσιστική διαταραχή- δεν σε αντέχω αν δεν κάνεις ό,τι επακριβώς επιθυμώ κι αφού δεν το κάνεις δεν μπαίνω καν στη σχέση
Αυτό δεν έρχεται σε σύγκρουση με το ότι θα πρέπει να ικανοποιούνται οι επιθυμίες και τα θέλω μας σε μια σχέση;Με την έννοια δηλ.οτι "αφηνομαστε" στον σύντροφό μας και το αντίστροφο.Ποια είναι η γνώμη σας,παρακαλώ;
Ή μπαίνω, τολμώ στον έρωτα και δεν μπορώ να αιστανθώ ευτυχισμένος αφού δεν μου δίνεις αυτό που ζητάω. Παρ'όλο που βιώνω τον έρωτα, βασανίζομαι σε ένα άλλο επίπεδο. Αφού "φημολογείται" οτι τις σχέσεις μας τις κάνουμε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας...
Εξάλλου, που αλλού υπάρχει η σύγκρουση εντός σχέσης παρά στο σημείο που δεν με ικανοποιείς? Τότε ο έρωτας γίνεται συγκρουσιακός (το χάνουμε-το βρίσκουμε) και ο διψασμένος δεν μπορεί να ξεδιψάσει..
Μεγάλωσα με τα Αποσπάσματα του Ερωτικού Λόγου του Μπαρτ- "ο ερωτευμένος έχει εμπειρία της τρέλας" έγραφε. Ο κύκλος αυτός των ερωτικών σχέσεων έκλεισε. Μπορεί να ξανανιώσουμε έτσι μπορεί και όχι. Αυτή τη στιγμή νιώθω σαν αναχρονισμός μιλωντας για κάτι που δεν υπάρχει.
Ναι, εμπεριέχει τρέλα ο έρωτας. Και υπάρχει. Ο κύκλος αυτός άνοιξε για εμένα σε ώριμη ηλικία και ξεγελάστηκα οτι θα βιώσω τον "ενηλικιωμένο έρωτα". Μα δύο χρόνια μετά αμφιβάλω σθεναρά εαν υπάρχει ωριμος έρωτας! Ίσως είναι μόνο τρέλα. Πρώτα σε πετά στα σύννεφα και ύστερα σε γονατίζει. Μετουσιώνεται σε κάτι βιώσιμο? Δεν το γνωρίζω ακόμα αλλά το επιδιώκω!! Να είσαι καλά για την αλληλεπίδραση, ήταν ουσιαστική.
Εἶναι τό ἴδιο μέ τήν ἄγνοια τοῦ νά μᾶς ἀγαπήσουμε! Ὅπως κάποιος λέει, ἡ Ἀγάπη δέν εἶναι κάτι χρήσιμο. Ἄς λύσουμε πρῶτα ὅλα τά ἄλλα προβλήματα, λεει ὁ κόσμος! Καί ὅμως, χωρίς αὐτήν τήν κατανόηση τοῦ τί ἀκριβῶς θέλουμε στήν Ἀγάπη καί ὕστερα νά τό ἀφήσουμε, κι ἄν θέλει ἄς συβεῖ. Ἀλλά ἄν δέν ἔχουμε ἀγαπήσει τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας αὐτό δέν γίνεται. Ὅπως δέν γίνεται τό δεύτερο βῆμα χωρίς τό πρῶτο. εὐχαριστῶ.
Ναι ο Άλλος μπορεί να βλάψει μέχρι καταστροφής προβάλλοντας πάνω μας προβληματικές σχέσεις και συμπεριφορές του παρελθόντος…
Το ίδιο ισχύει και ανάποδα- εμείς να προβάλουμε θέματά μας στον Άλλο. Η ουσία είναι ότι είτε έτσι ειτε αλλιώς θεωρούμε πια τις σχέσεις απαγορευμένη κι επικίνδυνη ζώνη.