Είναι εντυπωσιακό το μένος με το οποίο επιτίθενται πολλοί στο τραγούδι της Μαρίνας Σάττι. Είναι ένα καλό τραγούδι που πηγαίνει σε μια Γιουροβίζιον που αναζητά τον εντυπωσιασμό, κάτι που θα κρατήσει για μερικά δευτερόλεπτα πάρα πάνω την προσοχή των θεατών που έχουν εθιστεί στο scrolling για να ενεργοποιήσουν την ντοπαμίνη τους, ένα πυροτέχνημα που θα αστράψει και μετά τίποτα. Ποτέ η Γιουροβίζιον δεν υπήρξε πολιτιστικό γεγονός-ήταν και είναι ένα φαινόμενο της ποπ κουλτούρας, κατά πόσο μάλιστα σήμερα που η Δύση είναι εγκλωβισμένη σε μια λούπα παρακμής, απογοήτευσης και στείρας επανάληψης.
Αυτό που θύμωσε αριστερούς, προοδευτικούς και δεξιούς συντηρητικούς ενώνοντάς τους σε μια υστερική συμφωνία δεν είναι το τραγούδι. Είναι το βίντεο κλιπ που τρυπάει τον σνομπισμό του Καραγκιόζη που στον καθρέφτη του βλέπει τον Μεγαλεξανδρο. Μια απεικόνιση που συνειδητά ή ασυνείδητα άγγιξε ένα γυμνό νεύρο και για αυτό είναι εξαιρετικά πετυχημένο-ένα τρίλεπτο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο υψηλής εμβέλειας. Βλέπουμε μια Αθήνα πεμπτοκοσμική, ένα τσόκαρο που ονειρεύεται να γίνει Ευρωπαία κυρία, μια Βαλκανική έρημο με σουβλάκια, αρχαία ερείπια και περικεφαλαίες, με τουρίστες σε μπουλούκια που επισκέπτονται την Ακρόπολή ντυμένοι όπως στα Μίκι Μάους- σορτς, κρεμασμένη μηχανή και πέδιλα με κάλτσες, με Greek salad και λίγο μπόλιγουντ, με σούζες που κάνουν τα ταξί, το σιντριβάνι στην Ομόνοια με το κατσιασμένο γκαζόν, κυκλικούς παραδοσιακούς χορούς, τουριστικούς οδηγούς, τζατζίκι και «Greece is Kefi». Αυτή είναι ολόκληρη η Ελλάδα; Όχι. Είναι όμως μια σημαντική πλευρά της. Ένα κομμάτι του εαυτού μας. Το ανατολίτικο κομμάτι μας που το αντιμετωπίζουμε ως φολκλόρ, παρακατιανό, που το έχουμε εξοστρακίσει, καταπιέσει, κοροιδέψει, για το οποίο ντρεπόμαστε αλλά αυτό είναι εκεί και μας βγάζει τη γλώσσα ως παρωδία και ξεπεσμός.
Στην προσπάθεια να ανταποκριθούμε στα Δυτικά πρότυπα οι νεοΈλληνες έχουμε υπομονομεύσει τον δικό μας πολιτισμό, παπαγαλίζουμε τους ξένους, έχουμε εγκαταλείψει κάθε δημιουργική πρωτοβουλία. Με δύο λόγια έχουμε μετατραπεί σε ένα είδος «νεκροζώντανων προγόνων του ευρωπαικού πολίτισμού». Η μοίρα μας είναι να είμαστε Ανατολή και Δύση δημιουργώντας το δικό μας πρόσωπο. Ο μεγάλος Έλληνας διανοούμενος Περικλής Γιαννόπουλος (1869-1910) θεωρεί ότι οι Έλληνες αφενός αγνοούν την πραγματική ιστορία του Ελληνισμού, γεγονός που δεν επιτρέπει τη κατανόηση του παρόντος τους και αφετέρου πάσχουν από το σύνδρομο κατωτερότητας απέναντι στους Ευρωπαίους αφού πιστεύουν ότι «ο Ευρωπαίος υπερέχει φύσει του Έλληνος όπως ο Άγγλος του Ινδού».
Τι σημαίνει να είσαι Έλληνας σήμερα; Τι μας ξεχωρίζει; Ποιες είναι οι αξίες και οι μύθοι μας; Ποιοι θέλουμε να είμαστε; Καμιά απάντηση. Ένα κενό. Βαριέμαι εξαιρετικά το αυτομαστίγωμα, τα «αυτό είμαστε», «δεν υπάρχει ελπίδα», «από το κακό στο χειρότερο» κλπ. Όμως αν δεν θεωρήσουμε την παρακμή μας ως ό,τι καλύτερο έχουμε δεν θα προχωρήσουμε. Ζούμε σε μια χώρα που ακρωτηριάζει τους πολίτες, που οι θεσμοί δεν ισχύουν, που φράσεις όπως «θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» μοιάζουν ξεθωριασμένες ιδέες που δεν λένε τίποτα στην σημερινή Ελλάδα. Στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Εξαντλημένοι και βουβοί προχωράμε κουβαλώντας το άγνωστο.
Ο πολιτισμός στην Ελλάδα είναι ανύπαρκτος. Υπάρχουν ωστόσο κάποιοι άνθρωποι, όλο και λιγότεροι, που προσπαθούν να φτιάξουν ένα έργο. Πρόκειται για ένα θαύμα που σε οδηγεί σε μερικές αυθόρμητες ερωτήσεις: πού βρίσκουν τη δύναμη; Τι σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι; Πώς επιβιώνουν ως δημιουργοί σε μια αντιπνευματική χώρα που τους καταδιώκει;
Μου μένει το μελαγχολικό βλέμμα της Μαρίνας στον Λυκαβηττό λίγο πριν βραδιάσει εντελώς: «κι ο τόπος σαν το μεγάλο πλατανόφυλλο που παρασέρνει ο χείμαρρος του ήλιου με τ' αρχαία μνημεία και τη σύγχρονη θλίψη».
Ένα τραγούδι για την eurovision ήρθε να ανατρέψει το "Ξέρεις ποιός είμαι εγώ" που ο Έλληνας κρύβει μέσα του... Η αυτογνωσία είναι μεγάλη και δύσκολη διαδικασία κι εμείς έχουμε βολευτεί στο να ακολουθούμε δυτικές προσταγές προσπαθώντας να αποβάλλουμε ότι αποδεικνύει την ξεχωριστή μας ταυτότητα. Εξάλλου την εποχή της παγκοσμιοποίησης και του πολιτικά ορθού ποιός θέλει να έχει ξεχωριστή ταυτότητα;...
True but sad…
Δε μ αρέσει η εικόνα αυτής της χώρας.