Ανεύθυνοι γονείς κακομαθημένα παιδιά

Όχι στους γονείς φίλους

Πολύ μικρός είχα στραβισμό. Ενθουσιαζόμουν όταν η οφθαλμίατρος μου έλεγε να σκύψω στο μηχάνημα και να βάλω τον παπαγάλο στο αριστερό μάτι στο κλουβί που ήταν στο δεξιό μάτι- εκεί στο υπέροχο κτίριο στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Σίνα των Χάνσεν και Καυταντζόγλου. Για να αποφύγουμε μια δυσάρεστη επέμβαση στα μάτια είχε προτείνει να κλείνω το αριστερό μάτι ώστε να ενεργοποιήσει το δεξί μάτι που «τεμπέλιαζε» . Το αριστερό μου μάτι ήταν μπανταρισμένο με λευκοπλάστη και από μέσα γάζα. Από πάνω γυαλιά. Έτσι πέρασα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού. Με μπανταρισμένο μάτι, μονόφθαλμος ανάμεσα στα άλλα παιδιά. Κανένα παιδί δεν με πείραξε. Κανείς δεν γύρισε να σχολιάσει το μπανταρισμένο μάτι μου.

Παιδιά εργατών και μικροαστών τσακωνόμαστε, σπρωχνόμαστε, άντε και να φτύναμε καμιά φορά το συμμαθητή μας ή τραβάγαμε τα μαλλιά στη συμμαθήτριά μας, αλλά ακόμα και το γυαλάκιας , χοντρός, χαζός, κοντός ήταν αφορμή για να κυνηγηθούμε και να πειράξουμε ο ένας τον άλλο και όχι επίθεση ή καταπιεσμένος θυμός. Α ναι. Και καμία μάνα ή πατέρας δεν εμφανιζόταν στο σχολείο για να διαμαρτυρηθεί επειδή κάποιος πείραξε το παιδί τους, ούτε για να κάνει παράπονα επειδή ο δάσκαλος ή η καθηγήτρια ήταν αυστηροί με το βλαστάρι τους. Τώρα έχουμε ανήλικες συμμορίες, άγριο μπούλινγκ, εκδικητικό πορνό, ναρκωτικά, ναρκισσιστικούς γονείς και οργισμένα παιδιά.

-Οι μεγάλοι έχουν κουραστεί να είναι μεγάλοι

Εδώ και δύο τρεις δεκαετίες το να είσαι μεγάλος σημαίνει να αντιμετωπίζεις τη μία κρίση μετά από την άλλη και να αφήνεις σταδιακά την ευθύνη του εαυτού σου σε κυβερνήσεις που όλο και περισσότερο αδιαφορούν για να σένα. Είσαι μεγάλος/η χωρίς ιδέες να στηριχτείς, με μια ασφυκτική πίεση να γίνεις ένας εαυτός που δεν αναγνωρίζεις: νεανικός, φωτογενής, πετυχημένος, με προβλήματα που ικανοποιημένος δηλώνεις ότι σε έκαναν «καλύτερο άνθρωπο». Είσαι μεγάλος/η με σχέσεις που ως φώκια παγιδευμένη σε μια πισίνα πρέπει να ισορροπήσεις μια πολύχρωμη μπάλα. Κι αν ως μεγάλος δεν κατάφερες να γίνει πλούσιος και παραμένεις φτωχός θεωρείται πλέον δικό σου φταίξιμο. Όπως και η κατάθλιψη θεωρείται δική σου υπόθεση, όπως και η ντροπή είναι ολόδική σου επειδή δεν κατάφερες να γίνεις αυτός/ή που διαφημίζουν οι κοινωνίες μέσα από τα μίντια και τα κοινωνικά δίκτυα.

Είναι δύσκολο να είσαι μεγάλος/η γι΄ αυτό και οι μεγάλοι θέλουν να παραμείνουν νέοι σαν τη μητέρα του ήρωα που υποδύεται ο Jonathan Pryce στη φουτουριστική δυστοπία του Τέρι Γκίλιαμ, Brazil (1985). Στην αρχή της ταινίας τη βλέπουμε ως μια ηλικιωμένη κυρία και στο τέλος της και μετά από δεκάδες πλαστικές εμφανίζεται πανέμορφη και τόσο νέα που δείχνει πια πολύ μικρότερη από τον 35χρονο γιο της που του απαγορεύει να την προσφωνεί μαμά.

Ξεχάσαμε ότι ενήλικας σημαίνει έχω συναίσθηση των ορίων μου, καταλαβαίνω ότι χρειάζεται να κάνω θυσίες στο δρόμο της εξέλιξής μου, να φάω σκόνη, να αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου, των επιλογών και των πράξεών μου. Τίποτα από όλα αυτά δεν θέλουν τώρα οι ενήλικες. Συμπεριφέρονται συνεχώς σαν έφηβοι, ή κακομαθημένα παιδιά και ακόμα και όταν γίνονται γονείς απαιτούν από τα παιδιά τους να τους αντιμετωπίζουν σαν φίλους. Ο γονιός φίλος στο παιδί του είναι μια ακόμα μια έκφραση της απροθυμίας των μεγάλων να αναλάβουν τον ενήλικο ρόλο τους δημιουργώντας τεράστιες ψυχολογικές παρενέργειες στα παιδιά και τους εφήβους.

-Στατιστικός πίνακας παρανόμων πράξεων ανηλίκων

(Για τα πρώτα ενιάμηνα του 2023 και 2024)

ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΔΡΑΣΤΕΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ

(9ΜΗΝΟ 2023)

5979 7422 4604

(9ΜΗΝΟ 2024)

8442 10485 6565

https://shorturl.at/mit9V

Οι παράνομες πράξεις 10.776 ανηλίκων σε όλη την Ελλάδα μέσα στο 2023, (με μέσο όρο τριάντα την ημέρα) περιέχουν 1.100 ανήλικους έως 11 χρονών και 1400 από 12-14. Είναι πρόσφατο το περιστατικό της 14χρονης που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο όταν δύο συνομήλικες της και μία δεκαεξάχρονη την ξυλοκόπησαν έξω από το σχολείο της στην Θεσσαλονίκη ενώ μία από αυτές βιντεοσκοπούσε την επίθεση στο κινητό της. https://shorturl.at/V0xMH «Η βία και η παραβατικότητα των ανηλίκων είναι μάστιγα χωρίς επιστροφή. Δεν είμαστε ακόμη Αμερική που πέφτουν σφαίρες, αλλά προς τα εκεί πάμε», είπε σε μια συνέντευξή του ο ιδρυτής του Χαμόγελου του Παιδιού, Κώστας Γιαννόπουλος. https://shorturl.at/nwWgO

Τα παιδιά μεγαλώνουν με δύο γονείς απασχολημένους με τις επαγγελματικές τους ζωές. Βλέπουν ελάχιστα τα παιδιά τους κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες μιας «καταπιεστικής διαπαιδαγώγησης». Αντιδρούν δηλαδή έντονα στην υποχρέωσή τους να μάθουν στο παιδί τι πρέπει να κάνει, τι να προσέχει, τις υποχρεώσεις του, την κοινωνικοποίησή του. Έτσι το «ό,τι θέλει το παιδί» του γονιού γίνεται η θηλιά στο λαιμό του. Η γενικευμένη επιθυμία των γονέων να αρέσουν στα παιδιά τους διαβρώνει τη γονική τους κυριαρχία και παγιδεύει τους γονείς σε μια συνεχή προσπάθεια άσκησης γοητείας στο παιδί. Το παιδί μεγαλώνει σε μια δηλητηριώδη φούσκα στην οποία όλα επιτρέπονται.

-Ο Πίτερ Παν δεν έγινε γονιός

«Οι γονείς αναστατώνονται βαθιά από το ηθικό κλίμα της επιτρεπτικότητας, από το σεξ και τη βία στα οποία εκτίθενται πρόωρα τα παιδιά, από τον ηθικό σχετικισμό που συναντούν στο σχολείο και από την απαξίωση της αυθεντίας που κάνει τα παιδιά να μην ανέχονται κανενός είδους περιορισμούς» έγραψε ο Κρίστοφερ Λας στην Εξέγερση των Ελίτ ήδη στις αρχές του 1990 για την αμερικανική νεολαία που αφορά ολόκληρη πλέον τη Δύση. Αλλά το θέμα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δεν χρειάζεται να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει κακή ανατροφή και όρια, μόνο και μόνο επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να προσβληθούν οι καλοί γονείς που τα καταφέρνουν με τα δύσκολα παιδιά τους. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η διαρκής υποχωρητικότητα των γονιών στις ολοένα και μεγαλύτερες απαιτήσεις των παιδιών τους, το διαρκές άγχος τους να τα μεγαλώσουν με ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στην μελλοντική αγορά εργασίας, η ανοχή τους και ο ναρκισσισμός που καλλιεργούν στα παιδιά τους φτιάχνουν ανήλικους με παθολογίες.

Οι συναισθηματικές διαταραχές είναι μορφές εγκλωβισμένης δυσαρέσκειας και δυσφορίας. Ο Όλιβερ Τζέιμς, ο Βρετανός ποπ ψυχολόγος, συγγραφέας και τηλεοπτικός παραγωγός και ο φιλόσοφος και κριτικός Σλαβόι Ζίζεκ συγκλίνουν στη διαπίστωση ότι η απεριόριστη ελευθερία οδηγεί στη μιζέρια και τη δυσαρέσκεια. Οι περιορισμοί που χρειάζεται να τεθούν στην επιθυμία τους είναι πιθανότερο να την επιταχύνουν παρά να την απονεκρώσουν.

Τα «δεν θέλουμε τα παιδιά μας να συμμορφώνεται και να είναι ευγενικά, θέλουμε να είναι ο εαυτός τους», ή το άλλο που κοντεύει να διαλύσει τα σχολεία- «το παιδί σας σήμερα ήταν αδιάβαστο» λέει ο δάσκαλος/καθηγητή με τον υπερπροστατευτικό γονέα να απαντάει τραμπουκίζοντας τον δάσκαλο/α «το δικό μου παιδί αδιάβαστο; Μα τι είναι αυτά που λέτε;» καταλήγουν με τους γονείς να μην μαθαίνουν στα παιδιά τους πώς να συμπεριφέρονται. «Ένα παιδί πρέπει να διδάσκεται πώς να συμπεριφέρεται όταν βρίσκεται με άλλους ανθρώπους - πώς να σιωπά για τις επιθυμίες του, πώς να συμπεριφέρεται με έναν αόριστα επίσημο τρόπο, ακόμη και στο σπίτι, αν έρχονται άνθρωποι. Ακούγεται λίγο σκληρό και βικτοριανό σε κάποιους θα μπορούσε να πει ένας γονιός. Αλλά αυτό είναι μια λεπτή σκληρότητα, γιατί (αν δεν μάθει μερικές τέτοιου είδους βασικές αρχές) θα καταλήξει να γίνει αντιπαθής». https://shorturl.at/ZKSaT

«Διαταγή του γονιού προς το παιδί σημαίνει διαταγή. Τελεία και παύλα», λέει ο Aldo Naouri παιδίατρος και ψυχαναλυτής στο βιβλίο του Εκπαιδεύοντας τα παιδιά, Όρια στην παιδική παντοδυναμία. Η ιεραρχία και η αυθεντία προσφέρουν στο παιδί ένα πολύτιμο αίσθημα ασφάλειας. Οι γονείς βρίσκονται σαν μαξιλάρι ανάμεσα στις δυσκολίες, στις αντιξοότητες, στο θάνατο και στο παιδί. Ο γονιός βρίσκεται μπροστά από το παιδί και επομένως το παιδί αισθάνεται προστατευμένο, νιώθει ότι δεν κινδυνεύει. Το παιδί, ο έφηβος, ο ανήλικος θέλει εναγωνίως αυτό το μαξιλάρι ακόμα κι αν διαμαρτύρεται ή αντιδράει.

-Να επιστρέψουν οι γονείς- Νόμος

Δημιουργούμε τρομαγμένους γονείς. Παινεύουμε τη «σοφία» των παιδιών που έχουν πάντα δίκιο. Κατηγορούμε συνεχώς τους γονείς ότι δεν κάνουν αρκετά, ότι δεν προστατεύουν αρκετά τα παιδιά τους. Δίνουμε συνεχώς δικαιώματα στα παιδιά δημιουργώντας λιλιπούτειους «ενήλικους πολίτες». Υμνούμε την αδυναμία και την ευθραυστότητα εις βάρος της αντοχής. Η «παρακμή» είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται υπερβολικά. Όμως πολύ περισσότερο από το να φοράει ένα κορίτσι δαμασκηνί κραγιόν και διχτυωτά καλσόν κάτω από καυτά σορτς, ή από ένα αγόρι που βάφει τα μαλλιά και τα νύχια του πράσινα ένας ορισμός της «παρακμιακής κοινωνίας» είναι μια κοινωνία που επαινεί την αθωότητα των παιδιών έναντι της εμπειρίας των μεγάλων και την υπερπροστατευτικότητα έναντι του θάρρους. Αν κάποιοι ενήλικες επιθυμούν ως Πίτερ Παν να μην θέλουν να μεγαλώσουν ή να παίξουν πειστικά το ρόλο τους ως μεγάλοι δημιουργώντας κακομαθημένα προβληματικά παιδιά τότε θα πρέπει να παραιτηθούν από το δικαίωμα ψήφου τους καταρχάς και να αφήσουν σε εμάς τους υπόλοιπους να ρισκάρουμε στερώντας την παντοδυναμία των παιδιών και δίνοντάς τους σεβασμό, αντοχή και όρια.