Η λογοκρισία που απειλεί τον κινηματογράφο

(Το κύμα με τις woke ταινίες)

Μουσουλμάνοι υπερήρωες, μαύρη Χιονάτη, υποχρεωτική εκπροσώπηση μειονοτήτων, ηθικολογίες, απαγορεύσεις,  η φεμινίστρια Μπάρμπι, λογοκρισία, κατηγορίες για σεξισμό και πατριαρχία,  κηρύγματα: οι ελίτ επιτίθενται  στον κινηματογράφο απαγορεύοντας και  θεωρώντας τους θεατές απολίτιστους που έχουν ανάγκη από τις «σωστές αρχές».     

H πολιτική ορθότητα με σιδερογροθιά την woke ιδεολογία  έχει επεκταθεί  φυσικά και στις τέχνες και ιδιαίτερα στο σινεμά (ταινίες και τηλεοπτικές σειρές)  ως  το κατεξοχήν μαζικό πολιτιστικό προϊόν.  Ο κινηματογράφος καλείται να προπαγανδίσει τις  woke ιδέες δημιουργώντας ένα ασφυκτικό περιβάλλον για τους δημιουργούς που υποχρεούνται πλέον να διασπείρουν το Woke Δόγμα.  Το καθήκον αυτό δεν είναι θεωρητικό ή ηθικό. Η εκπαίδευσή μας μέσω των ταινιών είναι επιβεβλημένη πλέον.  Οι ταινίες πρέπει να προωθήσουν την ποικιλομορφία και τις αξίες των ελίτ.

Η Ακαδημία Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών θέσπισε πρόσφατα τα «νέα πρότυπα συμπερίληψης» που ΠΡΕΠΕΙ να πληρούν οι ταινίες για να μπορούν να είναι υποψήφιες για τα Όσκαρ.  Αυτά τα πρότυπα απαιτούν το καστ και το συνεργείο ενός φιλμ  να ανήκουν  κατά το ένα τρίτο  σε "υποεκπροσωπούμενες ομάδες". Η Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου και  το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου ακολούθησαν.

Δεν είναι  η πρώτη φορά στην ιστορία του κινηματογράφου  που επιβάλλονται  αυστηρές κατευθυντήριες γραμμές στην κινηματογραφική βιομηχανία. Ο κινηματογράφος αντιμετωπίζει ένα νέο «προοδευτικό» Κώδικα Hays, (δηλαδή λογοκρισία),  που ίσχυσε από τη δεκαετία του 1930 έως τη δεκαετία του 1960 στην Αμερική και απαγόρευε "τη βωμολοχία, το γυμνό, τη ρεαλιστική βία και τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες ".

Οι σημερινοί περιορισμοί είναι περισσότερο ύπουλοι  αφού επιβάλλουν ένα σύνολο αξιών μέσω της τέχνης. Αν ο Κώδικας Hays υπαγόρευε τι ΔΕΝ πρέπει να προβάλλεται στην οθόνη, τα σημερινά πρότυπα καθορίζουν ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ να προβάλλεται. Οι  απαγορεύσεις του Hays όμως άφηναν το περιθώριο στους δημιουργούς να τις παρωδήσουν, να τις ξεπεράσουν, να τους αντισταθούν και έδινε στους ταλαντούχους κινηματογραφιστές τη δυνατότητα να επινοήσουν νέους τρόπους  προβολής, σκηνοθεσίας και σεναρίου ώστε να δείξουν αλλιώς το απαγορευμένο περιεχόμενο.

Η σημερινή λογοκρισία υιοθετεί μια ριζικά διαφορετική προσέγγιση από την ωμή λογοκρισία του κώδικα Hays.  Υποδεικνύοντας στους κινηματογραφιστές το περιεχόμενο των έργων τους η Ακαδημία τους λέει τι είδους ταινίες να κάνουν. Ακόμα περισσότερο: δεν πρόκειται απλά για μια σειρά από κανόνες που διευκολύνουν τη δημιουργία αλλά για την απαίτηση οι άνθρωποι της τέχνης να υιοθετήσουν συγκεκριμένες «σωστές»  πολιτικές ιδέες στα έργα τους.  

Οι ταινίες και  η καλλιτεχνική δημιουργία ως εργαλεία στο Woke πόλεμο που μαίνεται. Οι woke ταινίες  είναι το αντίθετο της καλλιτεχνικής ελευθερίας.  Να πας να πεις στον Φελινι, στον Γκοντάρ, στον Ταρκόφσκι, στον Γούντι Άλλεν, στον  Σπήλμπεργκ, στον Κιούμπρικ, στον  Γουόνγκ Καρ Γουάι πώς θα γυρίσουν τις ταινίες τους, τι θέμα θα έχουν και ποιοι θα παίζουν- παράνοια. Η επιβολή αυθαίρετων  ηθικών και πολιτικών προτύπων υπονομεύει την ουσία του κινηματογράφου και της τέχνης.

Ο κινηματογράφος αναπαριστά. Προδιαγράφοντας τι, ποιοι και πώς πρέπει να απεικονίζονται τα άτομα, τα νέα πρότυπα ποικιλομορφίας διαλύουν την  καλλιτεχνική δημιουργία μειώνοντάς τις ταινίες σε μια σειρά από προπαγανδιστικά ντοκιμαντέρ. Αφαιρεί με λίγα λόγια τη δυνατότητα στους δημιουργούς να αντιμετωπίσουν την κοινωνία, τους ανθρώπους και τις ζωές τους με λοξή ματιά, με καινοτόμο προσέγγιση, ή με διαφορετική άποψη από αυτήν που επιβάλλουν οι ελίτ.

Και κάτι ακόμα. Είναι  σημαντικό να θυμόμαστε ότι η αντίσταση στα αυταρχικά  κριτήρια ποικιλομορφίας δεν σημαίνει άρνηση για μεγαλύτερη εκπροσώπηση στον κινηματογράφο. Εκείνοι που επιθυμούν να περιορίσουν την τέχνη μέσω «προοδευτικών»  κατευθυντήριων γραμμών είναι αυτοί που αποτελούν  απειλή για την ισότητα, την εκπροσώπηση και την ίδια την τέχνη.