Καθυστερούμε. Πόσο πολύ καθυστερούμε για να τελειώσουμε μια αδιάφορη, πληκτική, αφόρητη ερωτική μας ζωή; Ή μια δουλειά που έχει πάψει να μας προσφέρει ακόμα και ελάχιστη χαρά; Για να αλλάξουμε ένα παρόν που δεν μας περιέχει; Μια ζωή που δεν μας χωράει; Τέτοιες μέρες λέμε, «ναι θα κάνω τα πράγματα διαφορετικά την επόμενη χρονιά», «θα αλλάξω, θα κάνω περισσότερα πράγματα που με ευχαριστούν, θα δω αλλιώς τη ζωή μου, θα ξεκινήσω κάτι καινούργιο που ήθελα από πάντα, θα απαλλαγώ από ό,τι με έχει καρφωμένο/η στα ίδια και τα ίδια». Κι αναβάλλουμε πάλι.
Η Βιρτζίνια Γουλφ η Αγγλίδα μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος παραπονιόταν ότι σπατάλησε έξι εβδομάδες προσπαθώντας να κάνει τους φανταστικούς χαρακτήρες ενός μυθιστορήματος της να πάνε από την τραπεζαρία στο σαλόνι, χωρίς να τα καταφέρει. Η αναβολή μπορεί να πάρει μια ζωή. Αν υπάρχει η περιβόητη ανάκληση ζωής λίγα δευτερόλεπτα πριν πεθάνουμε κατά τα οποία βλέπουμε τις ωραιότερες στιγμές της ζωής μας τι θέλουμε να περιέχουν; Τι κάνει τη ζωή μας να αξίζει; Όταν ευχόμαστε για τον εαυτό μας δεν είναι σίγουρο ότι θέλουμε να πραγματοποιηθούν οι ευχές μας. Είναι ζωτικής σημασίας να κρατάμε ζωντανές τις επιθυμίες μας αλλά χρειαζόμαστε πράξεις και έργα. Πραγματοποιώντας τες είναι υπέροχο να ανακαλύπτουμε αμέσως καινούργια θέλω.
Εδώ και αρκετά χρόνια ενώ διατυμπανίζουμε με όλους τους τρόπους την ανάγκη για έκφραση των αισθημάτων μας, για ενσυναίσθηση, για νοιάξιμο, ή για επιδίωξη του κοινού καλού, αυτό που ζούμε στην πραγματικότητα είναι μια άνευ προηγούμενου αναισθησία στην επαφή μας με τους άλλους, ένα ναρκισσιστικό ντελίριο, ένα καθρέφτη πανταχού παρόντα στον οποίο όσο κοιταζόμαστε τόσο περισσότερο λείπουμε- ο καθρέφτης είναι άδειος.
Ενώ προσπαθούμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε δεσμούς, σχέσεις και αξίες όλα καταρρέουν με θόρυβο. Ναι είναι θεμιτή και απαραίτητη η ανάγκη να σπάσουμε παλιές συνήθειες, να επαναστατήσουμε εναντίον των απαγορεύσεων και των περιορισμών του Πατέρα σε οποιαδήποτε μορφή του- κοινωνική, προσωπική, συμβολική- και της κουλτούρας όπως έχει διαμορφωθεί και διαστρεβλωθεί για να βρούμε νέους τρόπους να «ανήκουμε» που να μην είναι εθνολογικά, ή βιολογικά προγραμματισμένοι. Να βρούμε νέους τρόπους σύνδεσής μας με τους άλλους που θα βασίζονται στην ειλικρίνεια, στην ευφυΐα, στην αμοιβαιότητα, σε νέους τρόπους ζωής.
Η οικογένεια, οι σχέσεις, η διάρκεια και η οικειότητα έχουν εμφανή ρήγματα. Η παράδοση σπάει, ο πολιτισμός όπως τον ξέραμε μέχρι τώρα υποχωρεί. Όσο και να υποκριθούμε ότι όλα κυλάνε όπως πάντα, ότι οι εορταστικές μέρες ρίχνουν φως στις σκιές, ότι τα αισθήματα ζεσταίνουν τις καρδιές κάτι συμβαίνει και η ευτυχία τρίζει.
Από την άλλη είναι ανακουφιστικό να ξέρεις ότι οι περισσότεροι βρισκόμαστε στην ίδια βάρκα που αντιμετωπίζει φουρτούνα στην πορεία προς μια ακτή που ακόμα είναι μακρινή και απροσδιόριστη. Όχι δεν μπορείς να κλειστείς στο σπίτι σαν τον Σκρουτζ αποκομμένος από τον κόσμο, τους ανθρώπους, την προσπάθεια. Λαχταράμε ανθρώπους που αγαπάνε, νοιάζονται, που ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλο. Που τρέφονται με τρυφερότητα και ευγένεια. Που τα σώματα ζεσταίνονται από την εγγύτητα των άλλων σωμάτων. Δοτικότητα και αλληλεγγύη. Μιλάμε για τη δύναμη της καρδιάς που έχει τη δύναμη του καταρράκτη, του ποταμού, της θάλασσας. Για την πίστη στην καλοσύνη. Λόγια λόγια λόγια. Θέλουμε αλλά είμαστε κουρασμένοι, απογοητευμένοι και εξαντλημένοι. Έχουμε διαψευστεί πολλές φορές. Είμαστε εύθραυστοι. Κι όμως κάτι μέσα μας, μια αδύναμη αλλά επίμονη φωνή, θέλει να ξαναπροσπαθήσουμε.
Να ανέβουμε στο επόμενο κύμα. Να παραμερίσουμε τα Απαγορεύεται. Να μη σπαταλάμε τον Χρόνο μας. Να μη συμβιβάσουμε τις αρχές μας. Να νοιαζόμαστε για τους άλλους. Να είμαστε χρήσιμοι. Να δημιουργήσουμε κάτι. Να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας για τα λάθη του. Να συγχωρήσουμε και τους άλλους. Να μάθουμε τους άλλους και να μάθουμε από τους άλλους. Μην υποδύεσαι κάτι που δεν είσαι. Αγάπη είναι η λέξη που χρειάζεσαι για να περάσεις την πόρτα. Αχ και να δημιουργούσαμε όλοι μαζί ένα θαύμα.
Μπράβο σας 👏👏👏
Αχχχχ... αυτό....