Ο ακήρυκτος πόλεμος εναντίον των γυναικών

Το μίσος, η υποτίμηση, η κακεντρέχεια προς τις γυναίκες διαβρώνουν αδιάλειπτα την κοινή γνώμη

(Είναι ένα κείμενο που έγραψα στις 11 Δεκεμβρίου 2018 για το doctv. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Παρατηρητηρίου για τις Γυναικοκτονίες (European Observatory on Femicide) τα έτη 2019-2020 τελέστηκαν στην Ελλάδα τουλάχιστον 39 γυναικοκτονίες. Στο 2021, 11 γυναίκες βρήκαν άγριο θάνατο από τα χέρια των συντρόφων ή των συζύγων τους). 

Βρισκόμαστε σε ένα σημείο του ανθρώπινου πολιτισμού που η πείνα και η φτώχεια είναι ανυπόφορα σκάνδαλα. Οι μειονότητες έχουν φωνή και διεκδικούν ένα ιερό δικαίωμα: το δικαίωμα να πάψουν να είναι καταπιεσμένοι κι εμείς δίπλα τους συμπαραστεκόμαστε.

Εάν μια φυλετική ή θρησκευτική μειονότητα αντιμετώπιζε μια τέτοιας έκτασης επίθεση όπως οι γυναίκες τότε θα μιλάγαμε για τρομοκρατία, γενοκτονία και δίωξη. Στην περίπτωση των γυναικών φαίνεται ένα τυχαίο γεγονός, κάτι σαν φυσικό φαινόμενο που οι γυναίκες πρέπει να αντέξουν και να επιβιώσουν. Κι όμως η οικιακή βία παγκοσμίως προκαλεί περισσότερους θανάτους στις γυναίκες μεταξύ 15-44 από ότι ο καρκίνος, η ελονοσία, τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα και ο πόλεμος μαζί.

Η Ελληνική κοινωνία βαθύτατα συντηρητική σχεδόν αρχαϊκή ως προς τη νοοτροπία και τα ήθη χρειάζεται κάθε τόσο ένα καρφί στο μάτι και την ψευτοηθική της για να αντιμετωπίσει ό,τι συμβαίνει στη ζωή και στα σπίτια. Η δολοφονία της 21χρονης φοιτήτριας Ελένη Τοπαλούδη από το Διδυμότειχο, που σπούδαζε τα τελευταία τρία χρόνια στην Ρόδο στο τμήμα Μεσογειακών Σπουδών σοκάρει με το μένος των δολοφόνων της να τη σκοτώσουν και να την αφανίσουν ως βάρβαροι εξουσιαστές με δικαίωμα ζωής και θανάτου.

Το μίσος, η υποτίμηση, η κακεντρέχεια προς τις γυναίκες διαβρώνουν αδιάλειπτα την κοινή γνώμη μέσα από τα μίντια που ανακυκλώνουν τα φονικά κλισέ με φράσεις όπως «Και ποια γυναίκα δεν έχει φάει ένα χαστούκι πάνω στον έντονο τσακωμό;» που γίνεται περισσότερο ύπουλη επειδή λέγεται από μία γυναίκα (πχ μια πρώην σταρ Ελλάς στην τηλεόραση ) δείχνοντας επίσης πως πολλές γυναίκες έχουν εσωτερικεύσει τον καταπιεστή τους τοποθετώντας οικιοθελώς το κεφάλι τους στον πάγκο του χασάπη.

«Σε εθνικό επίπεδο και όπως προκύπτει από τα στατιστικά στοιχεία του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, από το 2014 μέχρι και το 2017 έχουν σημειωθεί περισσότερα από 13.700 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, με τις γυναίκες να αποτελούν περίπου το 70% των θυμάτων», έχει δηλώσει η εκπρόσωπος Τύπου της Ελληνικής Αστυνομίας, Ιωάννα Ροτζιώκου.

-Θύματα σωματικής ή και σεξουαλικής βίας έχουν πέσει 1 στις 4 Ελληνίδες, σύμφωνα με τα αποτελέσματα έρευνας για τη βία κατά των γυναικών που έδωσε στη δημοσιότητα ο Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. (FRA).

-Τα υψηλότερα ποσοστά γυναικών που έχουν πέσει θύματα σωματικής ή και σεξουαλικής βίας καταγράφονται στη βόρεια Ευρώπη και στις Σκανδιναβικές χώρες (52% στη Δανία, 47% στη Φιλανδία, 46% στη Σουηδία, 45% στην Ολλανδία), ενώ στις Μεσογειακές χώρες καταγράφονται ποσοστά αρκετά κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο (22% στην Ισπανία, στη Μάλτα και στην Κύπρο, 24% στην Πορτογαλία, 25% στην Ελλάδα και 27% στην Ιταλία). Η διαφορά οφείλεται στο γεγονός ότι, στη βόρεια Ευρώπη, οι γυναίκες καταγγέλλουν πιο εύκολα τα περιστατικά βίας και καταφεύγον συχνότερα σε υπηρεσίες υποστήριξης.

-Στην Ελλάδα, η Τηλεφωνική Γραμμή SOS 15900 (Βία κατά των γυναικών) στα τεσσεράμισι χρόνια λειτουργίας της (2010-2015) δέχτηκε περισσότερες από 20.000 κλήσεις, ενώ στο διάστημα από τις 19 Νοεμβρίου 2016 έως 19 Νοεμβρίου 2017, η 24ωρη τηλεφωνική γραμμή δέχθηκε 5.041 κλήσεις. Το 85% αφορούσε καταγγελίες έμφυλης βίας και το 71% αφορούσε καταγγελίες των ίδιων των κακοποιημένων γυναικών.

Αν σκεφτεί κάποιος τη ζωή των γυναικών τον 21ο αιώνα μπορεί να κάνει μια φρικιαστική και ζοφερή παρωδία των Εφτά Εποχών του Ανθρώπου του Σέξπιρ: ξεκινώντας από το Θηλυκό έμβρυο περνάει στη μαθήτρια που υπόκειται σε ιντερνετικό μπουλινγκ, ύστερα βρίσκεται ψυχολογικά κακοποιημένη ή θύμα συμμαθητών, κατόπιν χαρακτηρίζεται «ξέκωλο»/ «εύκολη»,/ «τα θέλει» έφηβη που «πήγαινε γυρεύοντας» και υπεύθυνη για την κακοποίησή της από οποιοδήποτε μπορεί να της επιβληθεί σωματικά κι όλα αυτά πριν καν φτάσει καν σε ηλικία ψήφου.

Στην ενήλικη ζωή της και στο αποκορύφωμα της ομορφιάς της παρενοχλείται σεξουαλικά, της βάζουν χέρι, δέχεται σεξουαλικούς εκβιασμούς στη δουλειά της, τής την πέφτουν εξασκώντας πάνω της εξουσία, τραυματίζεται, βιάζεται, δολοφονείται.

Προσπαθώντας να ξεφύγει απ’ όλο αυτό το κυνήγι και ζώντας σε μια πατριαρχία που ενθαρρύνει το βιασμό ως έκφραση της αντρικής κυριαρχίας πολλές γυναίκες αναζητούν την προστασία ενός άντρα μέσω του γάμου, της συγκατοίκησης, ή της σχέσης μαζί του για να καταλήξουν θύματα οικιακής βίας από συζύγους ή πρώην (80% των θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας έχουν ως δράστη κυρίως το σύζυγο). Το «μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» μπορεί να σημαίνει και «μέχρι να σε σκοτώσω».

Ως ηλικιωμένη, όταν χάσει την ομορφιά της η γυναίκα γίνεται το ύπουλο αστείο εκατομμυρίων αστείων για πεθερές και εξαφανίζεται από τις τηλεοπτικές και κινηματογραφικές οθόνες όταν οι συνομήλικοι της άντρες ξεκινάνε δεύτερη καριέρα κερδίζοντας μεγαλύτερες αμοιβές σε κάθε δεκαετία σωματικής παρακμής τους.

Φυσικά και η κακοποίηση των γυναικών δεν είναι μια κατάσταση άσπρο ή μαύρο. Η πλειοψηφία των ανδρών δεν μισεί, δεν παρενοχλεί, ούτε βιάζει τις γυναίκες. Κορίτσια εκφοβίζουν άλλα κορίτσια και φυσικά άντρες πέφτουν θύματα κακοποίησης ως παιδιά, θύματα βίας ως έφηβοι και φόνου ως άντρες. Το μέσο αγόρι των χαμηλών τάξεων περνάει δια πυρός και σιδήρου κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Όμως υπάρχει κάτι συνεχές και υπόκωφο στην κακομεταχείριση από την οποία υποφέρουν οι γυναίκες- ένας ανεπαίσθητος λευκός θόρυβος κακοήθειας, εμπάθειας, και σαδισμού που γίνεται αισθητός σε κάθε τι που εκλαμβάνεται εκ μέρους τους ως «πρόκληση» -μια λέξη κατάπτυστη που χρησιμοποιείται από ένα άντρα για ό,τι βρίσκει γοητευτικό σε μια γυναίκα για να καταλήξει ότι η δολοφονία, ο βιασμός, η κακοποίηση και ο εξευτελισμός, ήταν ότι «της άξιζε».

Δεν είναι άσπρο/μαύρο αλλά το γεγονός ότι είμαστε τόσο έτοιμοι να δεχτούμε ότι η βία εναντίον των γυναικών είναι λιγότερο σοβαρή από το ρατσισμό και την ομοφοβία δείχνει ότι η συνεχής έκθεση στην οικιακή βία έχει στρέψει τη βελόνα της ηθικής μας πυξίδας σε μια ανατριχιαστική γκρι ζώνη στην οποία όλα επιτρέπονται. Ο σεξισμός μοιάζει ανέκαθεν με τον κρυμμένο συγγενή του ρατσισμού ακόμα κι αν σκοτώνει περισσότερος ανθρώπους.

Είναι εντυπωσιακό αλλά οι γυναίκες μπορεί να γίνουν οι χειρότεροι εχθροί του εαυτού τους. Τα θύματα του φυλετικού μίσους ή της ομοφοβικής βίας αισθάνονται δικαίωση όταν βλέπουν τους θύτες τους να αντιμετωπίζουν το νόμο και τις συνέπειές του. Οι γυναίκες όμως πολύ συχνά πέφτουν στην παγίδα της συγχώρεσης και πιέζουν τον εαυτό τους να ξεχάσει την επίθεση, την κακοποίηση, τις πληγές και τα ψυχολογικά τραύματα για να ζήσουν μια «ήσυχη» ζωή αφήνοντας τους ένοχους ατιμώρητους και κυρίως όταν τους ξέρουν.

Χρειαζόμαστε αυστηρούς και ευκρινείς νόμους για τους παραβάτες. Η τιμωρία χρειάζεται να γίνει ένα σημείο αιχμής του γυναικείου κινήματος για τις γυναίκες σε όλο τον κόσμο που αισθάνονται ότι αντιμετωπίζουν έναν ιερό πόλεμο/τζιχάντ εναντίον τους μόνο και μόνο εξ αιτίας του φύλου που γεννήθηκαν. Η Διεθνής Αμνηστία αναλύοντας την νομοθεσία για τον βιασμό σε 31 χώρες της Ευρώπης βρήκε ότι μόνο οι 8 από αυτές έχουν νόμους που ορίζουν καθαρά τον βιασμό ως «σεξ χωρίς συναίνεση». Εννέα εκατομμύρια γυναίκες άνω των 15 έχουν βιαστεί στην Ευρώπη σύμφωνα με πληροφορίες που έδωσε το 2014 η European Union Agency for Fundamental Rights.

 Όμως οι γυναίκες χρειάζεται να βοηθήσουν τον εαυτό τους. Να σταματήσουν να γυρνάνε και το άλλο μάγουλο. Να σταματήσουν να υπομένουν, να συγχωρούν, να δικαιολογούν τους άντρες που τις κακομεταχειρίζονται. Να καταγγέλλουν το βίαιο σύντροφο/ σύζυγο στην αστυνομία. Να σταματήσουν να σκέφτονται ότι το συγγνώμη κάποιου άντρα που τις χτύπησε κάνει τα πράγματα καλύτερα.

Θυμώστε. Αγανακτήστε, Φωνάξτε. Στείλτε τους φυλακή.

*Τα κόκκινα παπούτσια έγιναν το σύμβολο  της Διεθνούς Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας εναντίον των Γυναικών (25.11)